Niemand snapt mij

Een aantal jaren geleden had ik als basisschoolleerkracht een leuke, pittige groep 4. Er was echter een jongetje waarvan ik mij afvroeg wat er aan de hand was. Hij keek altijd boos en had iedere dag een rode trui aan. Hij had weinig tot geen contact met de andere kinderen en niemand kon mij meer vertellen. De intern begeleider was bezig om het uit te zoeken. Ik had echter geen zin om daarop te wachten en wilde er zelf achter komen omdat ik zag dat hij niet lekker in zijn vel zat.

Hij wilde alleen die rode trui aan
Ik observeerde hem een aantal weken en het leek me tijd om een afspraak met vader te maken. Die voedde hem alleen op. Meer daarover kwam ik niet te weten. Vader was erg gesloten, maar ook een beetje wanhopig over het gedrag van zijn zoon. Hij vertelde dat het kind alleen een rode trui aan wilde en niets anders. Dan werd hij hysterisch. Daarom had hij er maar een paar gekocht voor de lieve vrede. Het was al zwaar genoeg om hem alleen op te voeden naast een baan.

Wat heb je tegen mijn vader gezegd?
Ik zei hem dat ik samen met hem wilde zoeken naar een oplossing. Dat vond hij wel fijn, maar hij had er weinig vertrouwen in. Er hadden al zoveel mensen beloftes aan hem gedaan. En alle pogingen waren tot nu toe zonder resultaat. Na dit gesprek vertrok vader met zijn zoon. Die keek mij boos aan. In zijn hoofdje zag je hem denken: wat heb je tegen mijn vader gezegd?

Hij vertrouwde het absoluut niet
De volgende dag was het niet anders. Boos gezichtje, rode trui en nagenoeg alleen op het speelplein. Hij keek me ook niet aan na het gesprek van gisteren. Kennelijk had vader niet gezegd wat we besproken hadden. Hij vertrouwde het absoluut niet.

Die middag hadden we techniekles. Er stonden verschillende materialen klaar en de opdracht was om in groepjes van drie een brug te bouwen. Ik legde uit wat de bedoeling was en dat dit ook een oefening in samenwerken was. Dat betekende dus ook overleggen. Een lastig iets als je zeven jaar bent, maar zo belangrijk.

Legoblokjes
Er lag ook een berg legoblokjes bij en ik zag hem daarnaar kijken. Zijn gezichtsuitdrukking was anders. Hij hoopte duidelijk dat zijn groepje naar de legoblokjes mocht. Dat leek me een goed plan. Ze gingen enthousiast aan de gang. Er werd overlegd en ik zag al wat bouwsels ontstaan. Soms hoorde ik een opmerking als: ‘dat kan niet, dan zakt hij in.’ Vervolgens werd het veranderd en gingen ze weer verder met rode wangen van de inspanning. Bij het groepje van de legoblokjes gebeurde iets opvallends. Er werd goed samengewerkt en wat heel bijzonder was om te zien, was het ontspannen gezichtje van hem. Niet meer boos, hij leek in zijn element. Er ontstonden prachtige bouwsels. Wat waren ze trots op zichzelf en elkaar. En ik op hen.

Daarom ben ik boos
Na schooltijd vroeg ik hem even te blijven. Ik vroeg hem waarom hij altijd boos was. Van het ontspannen gezichtje van net bleef niks over. Hij keek weer net zo boos als anders. Maar ik kreeg nu wel te horen wat er aan de hand was. “Niemand snapt mij, papa niet en jij ook niet. Daarom ben ik boos.” Ik zei dat ik dat vervelend vond en gezien had hoe goed hij kon bouwen met de Lego. Hij vertelde dat hij de rekensommen niet snapte. Al het andere ging goed, alleen die stomme sommen. Daarom ook die rode trui. Zo liet hij zien dat hij boos was.

De oplossing had hij zelf. “Als ik met legoblokjes mag rekenen lukt het wel.” Prima plan. Vanaf dat moment veranderde hij totaal. Hij maakte zij sommen met Lego waarbij ik af en toe zijn denkwijze niet begreep. En de rode trui? Die was verleden tijd, tot grote opluchting van zijn vader.