‘Dat heeft ze van mij. Ik was vroeger ook niet goed in rekenen en mijn concentratie was net zo slecht.’ Ik laat een stilte vallen nadat vader deze zin heeft uitgesproken. Er komt niks meer. Dit was het. Tijdens het tien minutengesprek vertel ik vader over de leerresultaten van zijn dochter. Ik ben dan ook blij dat hij het herkent. Maar daar blijft het vervolgens bij.
Herkenning
Het geeft herkenning als je kenmerken van jezelf terugziet in jouw kinderen. Niet alleen uiterlijke kenmerken maar ook karaktereigenschappen. Vaak herkennen we zelfs een stuk van de schoolperiode, waar grootouders soms in geuren en kleuren over vertellen, hoe jouw kind net zo reageert of doet zoals jij dat vroeger deed. Had jij moeite met rekenen of was jij bang voor de bal bij gym? Misschien zie je die dingen wel terug bij jouw kind. Sommige kenmerken hebben te maken met erfelijkheid; een kind met dyslexie heeft vaak meerdere familieleden met dyslexie.
Wat is het doel van jouw informatie?
Wat kan een leerkracht nou doen met die informatie? Wat maakt dat je dit vertelt tijdens een tien minutengesprek? Ben je aan het zoeken naar erkenning? Of wil je daarmee het probleem afzwakken? Jij hebt tenslotte ook je diploma’s gehaald en bent prima terechtgekomen. Wat wil jij aangeven met het feit dat jouw zoon of dochter eigenlijk een kopie is van jou?
Ik hoop dat jij kunt aangeven waar jouw behoefte vroeger lag, wat jou destijds had kunnen helpen. Welke hulp had jij graag gewild om je beter te kunnen concentreren, rekenen of spellingsregels begrijpen? Misschien had jij baat gehad bij een faalangsttraining op jonge leeftijd in plaats van dat je dit op volwassen leeftijd nog moest doen.
Wat verwacht jij van jouw kind?
Verwacht jij dat jouw kind dezelfde route loopt als jij of heb jij andere verwachtingen? Omdat jij weet hoe het is om niet goed te zijn in rekenen, weet jij ook waar de behoeftes van jouw kind liggen en kun je daarin gaan voorzien. Hoe mooi om jouw kind te kunnen helpen met waar jij vroeger behoefte aan had. Het is zo waardevol, omdat jij al weet wat er nodig is. Een lange zoektocht kan dus achterwege blijven.
Samen bereik je meer
Dus wanneer jij in gesprek bent met de leerkracht en jij herkent dingen van jezelf, geef dan vooral aan wat jou geholpen heeft of waar jij van denkt dat jouw kind baat bij heeft. Samen bereik je tenslotte heel veel. Een samenwerking tussen ouders en leerkrachten is cruciaal wanneer jij jouw kind wilt laten groeien.
Verwachtingen uitspreken
Ik vraag de vader die bij mij aan tafel zit hoe hij het beste geholpen werd. En dan begint vader te vertellen. Hij moest altijd vooraan bij de meester zitten en werd continu in de gaten gehouden. Het liefst zat hij achteraan, dan had hij de boel kunnen overzien en werd hij ook niet zo zenuwachtig van de meester. Er werd door meester nooit gezegd dat hij iets goed had gedaan, daarom vindt hij rekenen nog steeds niet leuk. Ook heeft zijn meester hem nooit de goede uitleg gegeven, want hij zou het toch nooit leren. Deze vader voedt ook de gedachte dat rekenen stom is bij zijn dochter. Hij zegt regelmatig: ‘Daar gebruiken we wel een rekenmachine voor!’Of: ‘Het is belangrijker om te lezen dan te rekenen, rekenen is gewoon stom.’
Samen aan de slag
We maken de afspraak dat hij deze uitspraken niet meer doet bij zijn dochter, het is niet helpend. Vader gaat juist samen met zijn dochter aan de slag met het huiswerk. Samen onderzoeken wat de juiste strategie is om een som op te lossen. En daarbij natuurlijk ook de verwachting uit te spreken. ‘Dat ik niet kon rekenen wil niet zeggen dat jij het nooit kan. Ik weet zeker dat jij beter leert rekenen dan ik.’
Wil jij ook dat jouw kind de meest optimale zorg krijgt?
Maar weet je niet hoe je dit moet verwoorden richting de leerkracht? Laat het mij weten via de website www.mijnverrekijker.nl en dan gaan we samen op onderzoek uit.
