Hij wenkt mij en ik ga bij hem zitten, een volslagen vreemdeling

Vanochtend schiet ik wakker, ik kijk op mijn wekker en zie 09:30 uur… Wat? Is het gewoon al half 10? Na nog eens een gebroken nacht, zoals er de laatste dagen veel zijn, verrast de tijd me. Ik weet dat mijn roommate Monique zo een afspraak heeft hier in Granada met onze schrijfcoach, vriendin, Spanjeliefhebber, Marije van den Bovenkamp. En dan valt ook de emotie over me heen. ‘Nee’, vermaan ik mezelf. ‘Niet nu!’

Ik trek de kaart ‘perspectief’ en die is weer spot on
Tja dat kan ik nu wel vinden, maar het universum denkt daar echt anders over. Ik kan het niet inhouden en een enorme huilbui overvalt me. Jemig zeg, wat gebeurt er allemaal, denk ik. Waar gaat deze huilbui over? Ik heb gisteren op de verjaardag van Roberto, mijn overleden partner, zo’n fijne dag gehad. Wat is dit dan weer? Vertwijfeld kijk ik op en denk: nou lekkere start van de dag. Gelukkig blijft Monique heerlijk rustig. Ik kalmeer wat en we spreken af hoe we de dag gaan doen. Ik start langzaam op met een kop koffie, een douche en besluit eerst een kaart te trekken. Monique gaat op pad en zie ik later. 

Ik trek de kaart ‘perspectief’, ik mag uitzoomen, dan krijg je inderdaad het welbekende perspectief. Het is weer spot on. Een prachtige heldere richting ontstaat.

Samenwerken om te helen
wat we hebben afgebroken.

Reflecteren op wat ik wil loslaten
“Dit moment is maar een ademhaling in de tijd van je leven. Een zandkorrel in het onbekende universum” staat er. “Dringend behoefte aan een nieuw perspectief. Tijd om wakker te worden.” Nou dat heb ik gemerkt vanochtend. De tekst laat ik nog lekker op mij inwerken als ik op pad ga naar de voormalige bibliotheek in Granada, waar ik een prachtige fontein heb ontdekt, in de schaduw aan de rand van waar het stromende smeltwater door het centrum van Granada loopt. Ik zit er heerlijk. Koel, rustig en helemaal lekker op mezelf. Zo begin ik aan mijn eerste opdracht reflectief schrijven. Opdracht 1 gaat over reflecteren op wat ik wil loslaten. En als ik de tekst goed doorlees, sluit deze naadloos aan op de getrokken kaart ’perspectief’. 

Ik zal jou koesteren zoals je was
Ik neem de tijd om de schrijfopdracht te doorlopen en hevige emoties passeren de revue. Keuzes maken in datgene wat mij niet meer dient, waar ik afscheid van mag nemen en dat wat ik wil behouden en waar ik energie in wil steken. Eerst kies ik blijheid, positiviteit, spielerij wat ik wil behouden, maar terwijl ik schrijf over de keuzes gaat het echt ergens anders over. Er ontstaat een helder inzicht, door de schrijftechniek die ik mag toepassen, wat aandacht nodig heeft. Het is een pittig proces. Ik kan met liefde kijken naar het verleden, dat wat was en in mijn hart zit. Vooral mijn mooie, lieve, grappige, zachte Roberto. Ik zal jou nooit vergeten, ik zal jou koesteren zoals je was. 

Na deze enerverende exercitie besluit ik op mijn gemak naar het terras van Las Titas te wandelen voor een cappuccino. Wat een ochtend, eentje vol tranen, heling en inzichten. 

We beginnen een handen-en-voeten gesprek
Een man op een bankje knikt vriendelijk naar me en zegt: ”Hola!” En ik zeg ‘hola’ terug. Hij wenkt me om naast hem te komen zitten. Zonder na te denken – en nog met de naweeën van alle emoties – doe ik dat gewoon. Ik zit in Granada op een bankje naast een volslagen vreemdeling, een Spaanse oudere man. Hij begint in het Spaans tegen mij te praten. Ik spreek nog geen woord Spaans, maar ik begrijp veel van wat hij zegt. Hij heeft me zien schrijven. En hij vindt me een mooie vrouw. Het zijn geen flirterige praatjes, dat zie ik en voel ik.

We beginnen een handen-en-voeten gesprek. Taal doet er niet toe, nou ja de gesproken taal dan. Onze lichaamstaal zegt alles. Vriendelijkheid. Genieten van het leven, gewoon zijn. Hij laat weten dat hij het waardeert dat ik op zijn uitnodiging ben ingegaan en naast hem heb plaatsgenomen. Dat ik de moeite heb genomen om bij hem te komen zitten. 

Zijn lichaamstaal zegt genoeg
Ik vertel hem dat ik met mijn vriendin hier ben en onderweg ben naar Las Titas om haar te ontmoeten. En dat ik nog een paar dagen hier ben voordat ik weer naar Mijas ga. Bij het woord Mijas lichten zijn ogen op. Hij houdt van Mijas. Zijn handen houdt hij op zijn hart, zijn gezicht verzacht. Hij vertelt me nog veel meer, maar zijn woorden begrijp ik nog niet helemaal. Het geeft niet. Zijn lichaamstaal zegt genoeg. Hij geniet zichtbaar van het gesprek met mij, mijn gezelschap. Misschien heeft hij een eenzaam bestaan, misschien mist hij ook zijn partner, zoals ik nu de mijne mis. Een gebaar van vriendelijkheid, van hem naar mij en van mij naar hem. 

We nemen afscheid met twee kusjes op beide wangen
Hij heet Antonio. De tweede naam van mijn overleden partner Roberto. Ik realiseer me dat pas als ik verder loop naar Las Titas. Op het woord vriendelijkheid voel ik emotie. Ik voel me door Antonio gezien en voel me geraakt door zijn vriendelijkheid. Wat fijn dat we de vriendelijkheid met elkaar hebben willen delen. Zonder elkaars verhaal echt te kennen, wisten we toch elkaar te raken van hart tot hart. We nemen afscheid met twee kusjes op beide wangen zoals dat in Spanje gebruikelijk is. 

Dank je wel Antonio voor het fijne gesprek. En dat je me zag.