Gelijk of gelijkwaardig? Dat is de vraag

Op 8 maart is het de internationale dag van de vrouw. Een dag om stil te staan bij dat je een vrouw bent of dat je bewust in staat bent de vrouw als gelijkwaardig te zien. In al haar verschillen, overeenkomsten. Waarbij je unieke en eigen culturele identiteit juist belangrijk is en op waarde wordt geschat. Het draait namelijk om dat gelijkwaardig zijn, waarin de nadruk ligt op het gehele woord en niet alleen op de voorzijde: gelijk zijn aan.

Als vrouw zal ik nooit gelijk zijn aan een man. Aan de andere kant zal een man nooit gelijk zijn aan een vrouw. De vraag die ik mezelf al heel lang stel is: wil ik gelijk zijn of gelijkwaardig zijn? Dat is namelijk nu net waar het verschil zit.

Kostbaar maatschappelijk werk
In Nederland zijn er veel vrouwen niet volledig economisch, financieel zelfstandig; ze werken part-time en verrichten daarnaast veel ander werk, zoals mantelzorg, het huishouden, vrijwilligerswerk en de verzorging van de kinderen. Deze vormen van kostbaar maatschappelijk werk is nodig om een maatschappij draaiende te houden. De tijd die iemand besteedt wordt zo kostbaarder dan het geld dat verdiend wordt. Is je tijd eenmaal ergens aan besteed dan is de tijd verdwenen. Dat kan je echt maar een keer uitgeven. 

“Een slimme meid is op haar toekomst voorbereid”
Geld kan je altijd weer opnieuw gaan verdienen. Dat je liever financieel onafhankelijk kan zijn, lijkt mij ook duidelijk. “Een slimme meid is tenslotte op haar toekomst voor bereid.” Toch? Een slogan van een overheidscampagne in de jaren 1989 en 1992, die me daar wel degelijk bewust van heeft gemaakt. Daarnaast heb ik (zeker van mijn moeder) meegekregen om mijn eigen kostje bij elkaar te verdienen en zeker mijn hand niet bij de overheid op te houden. Dat heeft er in een groot deel van mijn leven toe geleid voor zekerheid en een vaste baan te kiezen. 

Mijn familielijn
Als ik de lijn van mijn vaders familie terug volg, wordt al snel duidelijk dat je als vrouw aan het hoofd van een gezin (in oorlogstijd) deed wat je moest doen om aan eten te komen. Het was lastig, krap, moeilijk en je diende je uiterste best te doen om overeind te blijven. Er was geen tijd voor rouw, verdriet en zeker niet voor genieten. De kinderen grootbrengen was het belangrijkste doel en daarvoor was onder andere eten nodig. Eten dat elke dag weer ergens vandaan gehaald moest worden. Zonder warme band met haar ouders en verdere familie heeft mijn grootmoeder haar bonen weten te doppen.

Niet haar stenen hoeven oprapen
Als ik naar de andere kant kijk, de kant van mijn moeder, zie ik een gekleurde familie die probeerde er het beste van te maken. Die als slavin, plantagearbeidster, hard werkte. Ze wilde dat het beter ging voor haar kinderen. Dat haar kinderen niet haar stenen hoefden op te rapen. Dus zette ze door en deed ze wat ze kon doen. Ook hier rustte het grootste gedeelte van de familie, het gezin, op haar schouders. 

Hoezo niet gelijkwaardig?
Zo ver ik het zie, zijn het vaak de vrouwen geweest die de boel overeind hielden. Zij namen hun verantwoordelijkheid om er het beste van te maken. Om het beter te maken voor hun kinderen en kleinkinderen. Hier hebben ze veel voor gedaan en gelaten. Tot op de dag van vandaag wordt er door heel veel vrouwen (in Gaza, Iran, Azië, Afrika en soms in onze eigen achtertuin) dagelijks en noodgedwongen een strijd gevoerd. Strijd, zodat volgende generaties het niet slechter krijgen dan zij het nu hebben.

Strijd voeren tegen achteruitgang is iets bitters. Vooral omdat de overgrote hoeveelheid van de mensheid zich inzet om het beter te krijgen. Niet slechter.

Wat zou het fantastisch zijn
De halve wereldbevolking bestaat uit vrouwen. Wat zou het fantastisch zijn om jezelf te mogen zijn zoals je bent. Uniek, gezien en erkend. Dat het leven gevierd mag worden en met volle teugen tot je mag komen zonder te bewijzen dat je gelijk bent aan een man. Juist om te laten zien dat jij gelijkwaardig bent. Op jouw manier en vooral dat dat prima is. Dat je niet blank, man, middelbaar en doorsnee hoeft te zijn om hier in de wereld aanwezig te mogen zijn. Je ruimte in te nemen en dat dit goed is.

Ik nodig je uit
Om hierbij stil te staan en dit te vieren, te bekrachtigen dat je er mag zijn, faciliteer ik op 8 maart een moment speciaal voor jou. Het vieren van het vrouw zijn en je eigen unieke, krachtige en bijzondere jij die je bent. Dat doe ik door middel van de plant cacao, wat een vrouwelijke plant is. In de vorm van een cacaoceremonie. Daarvoor nodig ik jou uit. Tijd om stil te staan, te voelen en te ervaren. Tijd voor jezelf. Laat je verrassen. Heb je interesse? Stuur me dan een email: kailosinzichten@gmail.com.