Emoties de ruimte geven om je verhalen te laten stromen

Zo lang als ik leef en me kan herinneren vind ik verhalen fantastisch. Ik vertel zelf graag verhalen, maar luister, lees en kijk ze ook graag. De verhalen die ik vertel ontstaan zonder dat ik daar heel veel moeite voor hoef te doen, ze ontvouwen zich in mijn hoofd en worden daarbij geholpen door mijn verhaaltjes-machine. En doordat ik veel blog gaat het me steeds gemakkelijker af. Vooral sinds ik opgeleid ben als hypnotherapeut – en de werking van de hersenen op een dieper niveau begrijp – is mij duidelijk geworden dat iedereen een verhalen-vertelmachine in zich heeft.

Uitstapjes maken
Ik open een laatje dat nu de ruimte nodig heeft en het verhaal begint zich te ontvouwen. Ik zie het en reis mee naar het moment dat het verhaal zich afspeelt. Zo reis ik heel wat af. De mogelijkheid om zo’n uitstapje te maken is iets waar ik van nature goed in ben. Ik heb het verder doorontwikkeld waardoor ik er snel gebruik van kan maken. Het verhaal, de herinnering, mijn waarheid ontvouwt zich en neemt me mee…

Momenteel maakt mijn hoofd vaker dit soort uitstapjes. Ze probeert logica, de zin van het leven, ons bestaan te ontdekken. Zodat ik kan begrijpen, verklaren waarom het leven loopt zoals het loopt, kan dragen wat er gebeurt en ik in beweging blijf.

Op reis in de tijd
We hebben het erg gezellig en hebben net lekker gegeten. Er is sinds lange tijd weer iemand die iets lekkers voor me heeft klaargemaakt. Hij schenkt me nog eens in. Imiglicos, een drankje waarvan ik gisteren niet eens het bestaan wist. Zoete Griekse rode wijn. Het smaakt goed en naar meer. Er speelt mooie muziek en ons gesprek gaat ook over muziek en of ik dit al ken… De ene goede plaat na de andere speelt hij af. Daar wordt een groot deel van de avond mee gevuld, naast dat we gezellig allerlei andere dingen uitwisselen.

Hier in Leiden, in het grote huis aan de Hoge Rijndijk, huur ik sinds een week of twee een kamer. Aan het begin van de avond ben ik vastbesloten om die nacht in mijn eigen kamer door te brengen. Gedurende de avond laten de fijne gesprekken, oprechte aandacht en de wijn hun werk doen. Dat voelt goed. Hij geeft me een warm gevoel, terwijl ik op de versleten leren bank zit in het huisje met het popperig kleine woonkamertje. De ruimte is gevuld met meubilair: bank, eetkamertafel met stoelen, bongo’s, plastic cd-rekjes tot aan de nok gevuld met cd’s, grote boxen. Het is er donker, klein, knus en oh zo gezellig. 

Mijn lijf vertelt me wat ik ervaar
Ik knipper met mijn ogen en beland weer op de bank in de tuin waar ik in de zon zit. Terug in het nu. Met mijn blik nog op oneindig voel ik de emoties door mijn lijf razen. De tranen rollen stilletjes over mijn gezicht. Het is nu 31 jaar later. Ik strijk met mijn mouw langs mijn ogen en kijk om me heen. Hier in de zon besef ik weer dat ik het nog steeds niet snap. Dat ik hem nooit meer kan bellen, zien, knuffelen, een gesprek voeren. Er samen op uit gaan, genieten van wat het leven ons aan moois brengt, ik krijg het niet aan mijn verstand gepeuterd. Net of mijn hersenen dienst weigeren. Mijn lijf vertelt me wat ik voel, daar hoef ik verder niets voor te doen.

Deze periode – waarin ik op zoek ben naar een nieuwe evenwicht om mijn leven vorm te geven – kenmerkt zich door rouw, afscheid nemen, een nieuwe balans zoeken en loslaten. Waarin het gemis, verdriet om mijn lief, de hartenpijn er mogen zijn. Ik leer ermee omgaan en geef het de ruimte die nodig is, zodat de verhalen in beweging blijven en blijven stromen.

Mee de toekomst in
Vaak tracht ons hoofd te ontdekken wat de reden van een gebeurtenis is. Waarom het leven zo loopt als het loopt en wat de zin daarvan is. Op zoek naar verklaringen, logica, de reden waarom iets gebeurt. We maken plaatjes in ons hoofd van momenten uit ons leven. Daar maken we verhalen over, die gekleurd worden door onze waarheid. Elk nieuw verhaaltje vormt een nieuwe bladzijde. Al die verhalen worden opgeslagen en zo wordt je verhalenboek dikker en dikker. Je neemt je verhalen, waarheid, herinneringen mee de toekomst in. 

Weg is echt weg
Er zijn gebeurtenissen, in je leven waardoor er geen nieuwe pagina wordt aangemaakt in je verhalenboek. Omdat je dan toch je verhaal, nieuwe belevenissen van die dag kwijt moet, wordt er een oude pagina bij gehaald. Deze wordt overschreven met het nieuwe verhaal. Zo komt het nieuwe verhaal erbij. Het al bestaande verhaal wordt vernietigd, verdwijnt, geformatteerd. Dit gebeurt als er sprake is van werkelijke angst, ingebeelde angst en trauma. Eenmaal verdwenen is de oude informatie nooit meer te herstellen. Weg is echt weg. Juist daarom is het belangrijk om je emoties, gevoelens te uiten, ermee aan de slag te gaan, ze een plek te geven. En voor zo ver dat gaat, op te ruimen. Zodat je niet angstig of getraumatiseerd blijft rondlopen en de verhalenmachine z’n werk kan doen.

Heb je vragen of wil je meer weten over ruimte bieden aan je emoties waardoor je ze een plek kunt geven en opruimen waar nodig? Mail me: kailosinzichten@gmail.com.