Vorige week schreef ik het blog Daar zit je dan, ver van huis. In Frankrijk welteverstaan. Met corona. Dus we moesten in quarantaine en toen zaten we weer thuis. Het is wel wrang om je oppas naar huis te moeten sturen die zich verheugd had op een paar heerlijke weken in ons Drentse vakantiehuis. Je moet verplicht binnen zitten, terwijl je je eigenlijk niet ziek voelt.
De tweeling had zich verheugd om hun 17e verjaardag op een heus château te vieren en die vieren we nu hier thuis in onze eigen boerderij. Het brengt echter ook weer mooie saamhorigheid teweeg en hoe goed we het eigenlijk met elkaar hebben en voor elkaar zorgen. Zo verzon onze tweeling heel lief dat als wij, mijn wederhelft en ik, negatief uit de test kwamen, we maar samen op vakantie moesten gaan, want dat tweede vakantiehuis stond nog steeds open, wat een lieverds. Alleen al het feit dat ze dat bedenken, geeft me een gevoel van rijkdom.
En dan is het zaterdag, de dag van de test. We rijden deze ochtend met z’n drieën door de teststraat als een ware Covid-familie; ja we moeten allemaal getest worden. De verwachting is dat we binnen 24 uur de uitslag te krijgen. We hebben met elkaar nog steeds goede hoop en alle mogelijkheden staan open. Want heel misschien zijn we alle drie wel negatief en dan kunnen we toch nog een soort van vakantie gaan houden in eigen land.
Sneller dan verwacht komt de uitslag. Zaterdagmiddag zitten we met elkaar aan de borrel en zie ik de uitslag op mijn mobile binnen komen, zo ook de andere. Het goede nieuws is dat de vaccinaties werken, dus mijn wederhelft en ik zijn negatief. Het slechte nieuws is dat onze zoon positief is. Wederom familieberaad, hoe nu verder?
Weer komt onze tweeling met het idee dat we met z’n tweeën kunnen gaan. Onze dochter is nu uit quarantaine en kan de boodschappen doen, de hond uitlaten en voor haar broer zorgen. Dat is ook wel het minste wat ze vindt dat ze kan doen, omdat haar broer nu helemaal geen vakantie meer heeft. En wij kunnen er dan toch even samen tussenuit? We zitten wel in dubio of we dat moeten doen. Ze zijn echter allebei heel luid en duidelijk dat we dat zeker moeten doen. Als we in de herfstvakantie dan maar met z’n vieren nogmaals echt op vakantie gaan.
Dus rijden we nu binnen een week voor de derde keer over de Route du Soleil. We houden nu meer een oude lullen vakantie: ’s ochtends vroeg op, lekker wandelen, terrasje voor de koffie, even aan het zwembad liggen, uitgebreid lunchen, siësta, uitstapje doen, borreltijd, zwemmen en dan uiteten of de bbq gaat aan.
Wat heb je nog meer te wensen? Mooi weer, goed gezelschap, mega grote gîte en super kids at home.
