Na een heerlijk ontbijt in tentenkamp Migunga loop ik nog even langs bij een schattig meisje met prachtig gekleurde kleding aan. Ze verkoopt leuke souvenirs. Mijn oog valt op een zwarte olifant die ik mee wil nemen voor onze vrienden Anja en Ron. Zij zouden meegaan op safari, maar door omstandigheden moesten ze annuleren. Ze vieren nu vakantie op de Veluwe in ons huis en zorgen voor de hond en onze paarden.
Dola 20 kila moja
Ik kies ook een zwarte neushoorn voor ons zelf, als aandenken aan deze prachtige reis. Ik vraag haar wat ze kosten. “Dola 20 kila moja ($20,- per stuk)”, zegt ze. Ik heb gezien hoe deze mensen leven, dus wil hier niet op afdingen. Ik betaal haar $40,- voor de twee beeldjes. Op dat moment komt er een man aanlopen. Hij pakt het geld van mij aan en verdwijnt. Het meisje kijkt beteuterd, pakt de beeldjes in en bedankt mij.
John en ik lopen naar de Landcruiser, waar Rachid (onze gids en chauffeur) al op ons staat te wachten. Hij vraagt of ik iets leuks gevonden heb. “Jazeker” antwoord ik, “maar wat ik vreemd vind, is dat het geld niet naar het meisje gaat, maar naar een man die ineens tevoorschijn kwam. Het leek wel of hij op afstand stond te gluren of ik iets zou kopen en was er toen als de klippen bij om het geld te innen.”
Rachid vertelt dat dit een heel normale gang van zaken is. De meisjes zitten hier in prachtige kleding en ‘lokken’ de toeristen. Zij krijgen niet het geld van de souvenirs, maar een kleine bijdrage, omdat ze daar de hele dag mooi zitten te zijn. Rachid vraagt of ik het meisje ook iets heb gegeven, maar dat had ik niet gedaan. Ik dacht echt dat het geld voor dat meisje was. Nu baal ik ervan dat ik haar niets heb gegeven. “Het is niet jouw fout” zegt Rachid nog heel lief. “Zo werkt het hier gewoon.”
Chaos in het verkeer
We gaan op weg naar Arusha en belanden in een grote chaos. Er is een demonstratie aan de gang en overal rijden kris kras auto’s, motoren en van die Tuk Tuk wagentjes. Al claxonnerend en schreeuwend rijden ze iedereen van de weg. Een van de motoren, met twee gasten erop, schiet rakelings langs ons heen en rijdt de spiegel van de Landcruiser er bijna af. Rachid blijft rustig en vertelt dat er steeds vaker demonstraties zijn vanwege de komende verkiezingen. Ik vind het toch wel spannend en haal opgelucht adem als ze allemaal voorbij zijn en we weer verder kunnen rijden.
Het echte leven in Tanzania
Er zijn veel mensen op de been. Aan beide kanten van de weg zie je kraampjes met bananen, ananas, papaya, sinaasappels, vis, vlees, kleding, meubels en wat nog niet meer. Een ware happening om zo het echte leven van Tanzania te zien. Karretjes met twee wielen achter en één voor, een dakje erop en een soort van brommerstuur, aangedreven door een motortje en volgeladen met spullen, zijn hier hot. Iedereen rijdt hiermee. Als je denkt dat het geen ruimte genoeg heeft om de spullen mee te nemen, heb je het mis, want ze zijn afgeladen en overal steekt er wel iets uit.
Wat gaat er met die geiten gebeuren?
Er staat een man met een wit busje langs de weg, en een Masai met een paar geiten. De mannen maken gebaren, roepen iets en schudden elkaar daarna de hand. De geiten worden in het busje geladen en meegenomen. Ik bedenk even wat er met die geiten gaat gebeuren, maar dan laat ik het los.
Lunchen bij Arusha Coffee Lodge
We rijden Arusha in en Rachid slaat af bij de Coffee Lodge, een super de luxe hotel. Hij dropt ons hier voor de lunch. Zelf gaat hij in Arusha iets eten, want dit is alleen voor toeristen vertelt hij. We lopen de prachtige tuin in. Het doet Brits aan met al die hofjes vol met gezellig gedekte tafeltjes en grote parasols. We worden verwelkomd door een aardige gastvrouw die ons naar onze tafel brengt. Ze vertelt ons alles over de uitgebreide lunch. Er staan allemaal verschillende buffetten met voorgerechten, soepjes, hoofdgerechten, pasta’s en desserts. De koffiebar – met allemaal verschillende soorten koffie – ziet er ook geweldig uit. De koffie hier in Tanzania is heerlijk. Ik had zelf wat oploskoffie meegenomen voor het geval dat, maar daar heb ik deze vakantie geen gebruik van gemaakt omdat de Tanzaniaanse koffie vele malen lekkerder is.
We starten met een heerlijk glas wijn en proosten op onze liefde en onze prachtige vakantie tot nu toe. We genieten van een heerlijke lunch waar we de rest van de dag op kunnen teren.
Mag Mr. John nog een paar maanden blijven?
De tijd loopt door en Rachid staat al te wachten. Ik loop alvast naar de Landcruiser en klets even met Rachid. Hij vraagt mij of ik mr. John nog een paar maanden bij hem kan laten. Ze hebben zo’n leuke band met elkaar opgebouwd en de humor van allebei matcht geweldig. Hoe grappig is dat. Ik mag naar huis, maar John moet blijven, haha.
De manager van Leopard Tours
Er komt een Tanzaniaanse man naar ons toe. Het blijkt de manager van Leopard Tours te zijn. Hij vraagt ons hoe de safarireis is geweest en of we tevreden zijn over Rachid, onze gids en driver. Wij zijn meer dan tevreden en Rachid is geweldig!
Airport Kilimanjaro
We gaan op weg naar airport Kilimanjaro voor onze vlucht naar Zanzibar. Aangekomen op het vliegveld nemen we afscheid van Rachid. We bedanken hem en geven hem een leuke fooi. Hij draagt ons over aan een andere gids die ons door de douane en de incheckbalie begeleidt. Onze vlucht heeft twee uur vertraging, dus alle tijd. In de vertrekhal ploffen we neer in hele grote luie stoelen. We internetten wat, nemen wat te eten en drinken en wachten op onze vlucht. Na twee uur vertrekken er vluchten naar Zanzibar, maar niet onze vlucht. Weer vertraging. We balen even, maar ja, wat doe je eraan? We wachten gewoon tot we aan de beurt zijn.
Ineens horen we: “Hé, daar is die man die nooit ontbijt.” Het blijken twee Zwitserse meiden te zijn die vanmorgen ook in het tentenkamp aan het ontbijt zaten, en hoorden dat John thuis nooit ontbijt. Hoe grappig is dat. Ook zij hebben dezelfde vlucht naar Zanzibar en we raken aan de klets.
Hotel Shooting Star in Zanzibar
Om 23.00 uur vertrekken we eindelijk naar Zanzibar. Om 1.30 uur komen we aan in ons hotel Shooting Star waar twee mannen ons staan op te wachten. “Inchecken doen we morgen wel” zegt er één. Nu eerst slapen na een vermoeiende en lange reis. We worden naar onze kamer gebracht en drukken op het lichtknopje. Huh, geen licht. Ik zeg nog: “we gaan eerst wel slapen en zien morgen dan wel verder”, maar dat is niet de bedoeling – er wordt iemand opgetrommeld die voor licht kan zorgen. Inmiddels is het 2.00 uur en floept het licht weer aan.
Wat een bijzondere dag. Nu eerst maar slapen en morgen gaan we lekker genieten van Zanzibar.
